dla samotnych

pani_pernelle

Porównałabym się do pąka róży, który zwiądł zanim na dobre rozkwitł. Najgorsza rzecz jaką w życiu usłyszałam to "nie wyobrażam sobie ciebie chodzącą z jakimś chłopakiem". Co prawda byłam wtedy "gimbusem" i usłyszałam to od innej "gimbusiary", ale coraz częściej myślę o tym jak o jakiejś klątwie. Nie uważam się za towar wybrakowany, nie jestem ani brzydka, ani głupia. Mimo wszystko brak mi czegoś, co przyciągałoby do mnie facetów. Wychowywałam się bez ojca, z samymi babami w domu i po prostu nie potrafię zbudować normalnej relacji z chłopakiem. Gdy podoba mi się jakiś, jestem jak zamurowana, tak bardzo boję się, że z jednej strony zrobię z siebie kretynkę, a z drugiej nie mam w sobie przebojowości i pewności siebie, by choć przez moment pomyśleć, że mogłabym się komuś fajnemu spodobać. Za to mam wrażenie, że jeśli już się komuś podobam, to albo dziadkom pod kościołem, albo jakimś totalnym "weirdo". Naprawdę nie mam wygórowanych oczekiwań. Nie czekam aż w moich drzwiach stanie książę z bajki, przystojny jak sam Apollo (choć oczywiście mam, jak chyba każdy, swój tzw typ). Lecz z drugiej strony nie chcę rzucać się na każdego "życzliwego". Chodzi mi o to, że choć raz w życiu chciałabym poczuć coś niesamowitego, tę euforię którą znam jedynie z czyichś opowieści. Mam 22 lata i nigdy nie byłam zakochana. I chociaż w towarzystwie jestem wesoła, dużo się śmieję, wewnątrz noszę w sobie smutek i niesamowitą samotność.

Zagrałam już swoje gorzkie żale na fujarce. Nie chcę rad, słyszałam ich już setki. Nie chcę litości. Osiągnęłam dziś już tak wysoki poziom frustracji i desperacji, że napisałam to wszystko właśnie w tym miejscu. Żeby nie było, wcale nie szukam tu męża, nie pomyliłam tego forum z portalem randkowym. Chciałam po prostu wyrzucić to, co mi ciąży na sercu. Jedyne na co liczę, to wasz szacunek dla tego, co przed chwilą przeczytaliście.

johnywalker

Mój szacunek już zyskałaś