dla samotnych

Buku1990

Samotność funkcjonuje w wymiarze temporalnym (czasowym): może być chroniczna, albo występować przejściowo, w chwilach zerwania więzi emocjonalnej (w warunkach straty bliskiej osoby). Człowiek może doświadczać krótkich, chwilowych stanów samotności, pomimo posiadania adekwatnych związków z innymi ludźmi. Jak pokazują obserwacje, w dużych aglomeracjach wzrost samotności powodują warunki wymuszające sztuczność i płytkość interakcji międzyludzkich, relacje interpersonalne stają się niepełne, kontakty powierzchowne, przypadkowe i urywane.

Życzliwy · Dołączył: 23 Sty 2016 Posty: 8 Przeczytał: 0 tematów

Rozumiem Cię

ministerPrawdy

Zgoda co do tego co napisałeś. Szczególnie na poziomie płytki relacji i ubogich interakcji. Pytanie tylko na ile do samotności można się "przyzwyczaić", nosić ją w sobie przez lata, nosić pewne braki, które powodują że czujesz się nie tu, nie taki, jakby sam nawet posiadając relacje wokół. To jest problem. A może nie jeśli dobrze czujesz się ze sobą, jednocześnie nie unikając innych. Temat rzeka