dla samotnych

AnkaŻona

Witajcie
Jestem żoną i matką i bardzo samotną osobą. Tak się ułożyło moje życie, że jedyni znajomi jakich mam to wspólni znajomi moi i M. Nie mam nikogo z kim mogę porozmawiać o problemach, o tym co mnie boli, o tym jak mi źle w moim małżeństwie. Nie mam przyjaciół. Kiedyś wydawało mi się, że mój M jest moim przyjacielem i najbliższą mi osobą, dziś już wiem, że nie. Bo czy przyjacielem może być ktoś kto jest obojętny na nasze cierpienie i łzy? Moim zdaniem nie. Zresztą ciężko zwierzać się M z problemów z M Crying or Very sad

Do tej pory jakoś dawałam sobie radę, od czasu do czasu popłakałam a gdy czara goryczy się przelewała trochę pokrzyczałam do M swoje żale i jakoś było. Ale dziś jest dzień krytyczny, moje małżeństwo już całkiem się rozwaliło. To znaczy nie całkiem bo się nie rozstajemy (mamy małe dzieci) ale nic już między nami nie ma. i tak o to mając 32 lata siedzę i patrzę jak moje życie przemija przy kimś z kimś nie powinnam być. Ale sama wychowałam się bez ojca i nie mogę tego zrobić moim dzieciom. Pamiętam jaki ja miałam żal do mojej Mamy prawie całe dziecięce życie, że Taty nie ma z nami. I dopiero jako dorosła kobieta zrozumiałam jaka byłam dla Niej niesprawiedliwa i zaczęłam Ją podziwiać, że poradziła sobie sama z małym dzieckiem po tym jak Mąż Ją zdradził. Ja bym się chyba rozsypała na milion kawałków a Ona dała radę. Nie chcę żeby moje dzieci taki sam żal miały do mnie. Tym bardziej, że mój M jest dobrym Ojcem i ogólnie dobrym człowiekiem tylko nie dla mnie. Mnie zwyczajnie nie kocha. Przytula się tylko wtedy jak chce seksu. Nie mówi mi rano "cześć" ani wieczorem "dobranoc". Nie mówi do mnie nic jak wraca z pracy. i nie chodzi mi już o buziaki i jak Ci minął dzień Kochanie ale zwyczajnie o cześć. Ale nic z tego, mnie dla niego nie ma. A dzisiaj jedzie na wyjazd integracyjny z pracy a wiadomo co na takich wyjazdach się dzieje. Oczywiście prosiłam żeby nie jechał, płakałam, błagałam ale to nic nie dało. I żeby była jasność to nie jest tak, że ja chcę Go zamknąć w domu, wychodzi z kolegami na piwo. Ale wyjście na piwo to jedno a wyjazd na weekend gdzie będzie alkohol lał się strumieniami to inny temat. Ja wiem, że M świadomie by mnie nie zdradził. Jest dobrym człowiekiem i zależy mu na dzieciach. Ale po alkoholu człowiek nie zawsze wie co robi. A teraz to już jestem prawie pewna, że mnie zdradzi. Rano zrobiłam Mu awanturę, wpadłam w szał, nie umiałam sobie poradzić z tym wyjazdem. Ja leżałam i płakałam a On zwyczajnie wyszedł bez słowa. Wściekłam się, wybiegłam za Nim i się zaczęło. Teraz mi wstyd bo zachowałam się skandalicznie, dałam się sprowokować i wybuchłam totalnie. A gdybym była miła i popłakała jak wyszedł to może nic złego by nie zrobił a tak to co go powstrzyma? Posiadanie Żony wariatki? Crying or Very sad

Oszaleje chyba, gdyby nie dzieci to nie wiem co bym ze sobą zrobiła. I jeszcze ten ból, że nie ma komu się z tego wygadać, kogo poradzić, komu wypłakać. Może jakbym miała kogoś bliskiego przerobiłabym z nim ten wyjazd, wygadała się, wypłakała i dzisiaj nie było by tego wybuchu. Dlatego postanowiłam napisać tego posta. Nie wiem czy ktoś na niego odpowie ale już samo napisanie tego przyniosło jakąś ulgę.

Marcy

AnkaŻona

Tak serio zamierzam tkwić w tym małżeństwie dla moich dzieci. Nie jako cierpiętnica ale dlatego, że kocham Je bardziej niż siebie a są jeszcze małe (2 i 5 lat). I robię to z pełną świadomością tego, że marnuję swoje życie. Kiedyś jak dzieci będą starsze przyjdzie czas na mnie, jeśli dożyję.
Myślę też, że moje dzieci nie są nieszczęśliwe. My się właściwie nie kłócimy. Spędzamy razem czas, śmiejemy się. Tylko jak dzieci już śpią to zapada pustka. Poza takimi porankami jak dzisiaj to dzieci właściwie nie widzą jak płaczę. Nikt z moich znajomych nie przypuszczałby, że jestem taka samotna i nieszczęśliwa. Ja jestem mistrzynią gry pozorów. Nawet mój M nie wie jak mi źle. Po takich moich wybuchach (zdarzają się jakieś 2 razy w roku) wszystko schodzi ze mnie i jest prawie normalnie. Tylko gdzieś we mnie taka pustka. Zastanawiam się czasami czy to może ze mną jest coś nie tak, coś wymyślam. Przecież mam dobrego M, który nie pije, nie bije, zarabia na dom, kocha dzieci, pamięta o urodzinach itd. Jak go proszę, żeby mnie przytulił to przytula, jak proszę żeby powiedział coś miłego to mówi. A że sam z siebie tego nie robi... No właśnie czy to powód żeby odejść i zabrać dzieciom ojca?

Marcy

Marcy

AnkaŻona

Znam życie i zazwyczaj po rozwodzie ojcowie znikają z życia dzieci, zwłaszcza jak założą nowe rodziny. Nie chcę tego dla swoich dzieci.
Masz rację, że dla mnie oznacza to klęskę emocjonalną. Ja to wiem i najbardziej boję się, że któregoś dnia nie wytrzymam i coś sobie zrobię.. Chyba tylko fakt, że jestem strasznym cykorem sprawia, że jeszcze tego nie zrobiłam. No i oczywiście moje dzieci.
A terapia? Cóż pomoże terapia na brak miłości? Czy sprawi, że dla mojego M stanę się kimś ważnym? Czy sprawi, że następnym razem nie zdecyduje się jechać na taki wyjazd i super bawić wiedząc, że w tym czasie jego Żona, matka jego dzieci siedzi i płacze? Nie. Bo jego nie obchodzi co ja czuję. On ma na to odpowiedź, że to nie jest powód do takiego płaczu i histerii. I może ma rację, że nie jest ale każdy odczuwa inaczej i to co jednego nawet nie obejdzie, drugiego zrani. Ja jestem bardzo wrażliwą osobą, do tego niezbyt pewną siebie (przez brak docenienia ze strony M - tak myślę) i dlatego całą dzisiejszą noc będą leżała i płakała myśląc o tym co i z kim On robi. I możliwe, że jakimś cudem On nic nie zrobi ale to ile mnie to nerwów kosztuje powinno być wystarczającym argumentem dla niego żeby nie jechać, gdyby mnie kochał.

Marcy

Marcy

AnkaŻona

Ja wiem w głębi duszy co powinnam zrobić żeby mieć szanse być szczęśliwym człowiekiem ale na tą chwilę nie mam ani siły na takie decyzje. Oczywiście, że ja też nie jestem ideałem i robię czasami głupie rzeczy, których później żałuję. I napewno problemy w moim życiu to też moja wina. Myślę sobie, że największy problem jest w tym, że ja tak bardzo kocham mojego M, nie wyobrażam sobie życia bez niego. Moje życie to tylko rodzina. Nie mam nic innego. Ale ja nie zaczęłam pisać o moim życiu żeby ktoś mi pomógł rozwiązać problemy, bo nikt za mnie tego nie zrobi. Ja zwyczajnie chcę znaleźć kogoś z kim mogę porozmawiać i to nie tylko o problemach ale nawet tak zwyczajnie o głupotach. Niestety nie mam przyjaciół w życiu rzeczywistym i dlatego mam nadzieję, że znajdę kogoś chociaż w świecie wirtualnym. To mi pomrze przetrwać. I wiesz chyba faktycznie pomyślę o pójściu do psychologa bo sama już nie wiem czy ja nie mam już jakiejś depresji. A wydarzenia tego weekendu całkowicie mnie załamały. czego tak się bałam? Oczywiście tego, że mnie zdradzi. Jak to mówią "okazja czyni złodzieja". Czy mnie zdradził pewnie nigdy się nie dowiem ale myślę, że tak. Zadzwoniłam wczoraj do niego i miał taki smutny głos. Nie był ani na mnie zły ani nie był rozbawiony tylko smutny i nie umiał ze mną rozmawiać.

kasiapur · Gość

Wiesz nie wiem czy jeszcze tu zaglądasz , przeczytałam Twoje Aniu
odpowiedzi, i stwierdzam że masz bardzo ciekawą psychikę. Ale niestety
uważam że Tobie zresztą mnie też potrzeba kogoś do pogadania ale takiego
bliskiego , przyjacielskiego. Wtedy te napięcia z człowieka schodzą
ustawiają się w odpowiedniej kolejności . I nieraz to co wydaje się nie do
przejścia blednie. Ale to trzeba komuś powiedzieć i czuć się wysłuchanym
a o to jest trudno, wiem to po sobie bo też czuję się samotna.[/size]

Gość

Oj ostatnio nie było czasu na nic a już zupełnie na siedzenie przy kompie. dzieci chorowały i takie tam.
Fajnie, że ktoś odpisał i to z inną treścią niż "zostaw, odpuść, itp".
Pogadać potrzebuje każdy i napewno po przegadaniu wiele problemów wydaje się mniejszych. szczęśliwi którzy mają takie osoby w realu. ja niestety na własne życzenie nie mam, no może kogoś mam ale mam też w sobie duży opór w opowiadaniu o swoich problemach, porażkach. a to co się dzieje w moim życiu, z moim małżeństwem uważam za moją wielką porażkę życiową i wstyd mi się komuś tak w oczy do tego przyznać.
Niestety u mnie bez większych zmian. Chwilę było nawet fajnie a teraz jest znowu byle jak. Tylko tym razem zawzięłam się i się nie odzywam już kilka dni. Zobaczymy na jak długo starczy mi silnej woli bo jak znam siebie to za chwilę będę marzyła już tylko o tym żeby się do Niego przytulić. No a żeby to zrobić trzeba będzie przeprosić, chociaż wcale nie mam za co no ale ktoś musi Smile

Takie to moje życie pokręcone. Ale przynajmniej dzieci mam cudne i jesteśmy zdrowi a na resztę kiedyś się doczekam.

feniks · Dołączył: 20 Lip 2016 Posty: 1 Przeczytał: 0 tematów

jestem w podobnej sytuacji , nie wiem jak sobie radzić z bólem brzucha , to moje drugie małżeństwo , czuję lęk średnio pięć razy dziennie , byłam u psychologa ale to pomogło na tydzień

Pielgrzym84

Baskas · Gość

Jestem matką 3 dzieci i też jestem samotna bo mąż pracuje od 11 lat za granicą a od 10 jesteśmy małżeństwem szukam kogoś do pogadanka o zyc i codziennym

Gość · Gość

Niestety tak to już jest z naszą psychiką, czasami jest nie wystarczająco silna, aby podjąć tak ważną w naszym życiu decyzję jaką jest rozstanie. Czasami też, doświadczenia z dzieciństwa lub z młodości, powodują że podejmujemy takie a nie inne decyzję w swoim życiu. Aniu, ja jestem w bardzo podobnej sytuacji, tylko w całej tej historii jestem mężem. Nie będę pisał o swojej przeszłości, dlaczego doprowadziłem to wszystko tak daleko, po prostu pewnego dnia obudziłem się i stwierdziłem że nigdy nic nie czułem do swojej żony, naprawdę długo by o tym pisać.
Tak jak w przypadku Twojego męża, stałem się obojętny w stosunku do swojej żony, brak miłych słów, przytulenia czy reakcji na łzy - tak, u mnie też to było.
Pewnego dnia odważyłem się jej o wszystkim powiedzieć, reakcji chyba nie muszę opisywać. Cholernie skrzywdziłem i wciąż w jakimś stopniu krzywdzę swoją rodzinę. Wszystko to przez błędne decyzję jakie podejmowałem w młodości, brakło tak zwanych "jaj" i wciąż brakuję. Na obecną chwilę sytuacja wygląda tak, że ona jest świadoma, że ja nic do niej nie czuję, ale nie odejdzie ponieważ zbyt mocno mnie kocha. Myślę też że boi się samotności i tego że sama z dzieckiem sobie w życiu nie poradzi. Moim głównym powodem istnienia w tym związku jest dziecko. Jest on strasznie za mną i ja za nim, prawie ze wszystkimi problemami przychodzi do mnie, wiele go w życiu nauczyłem i wiele jest do nauczenia. Niestety rozstanie spowoduję to, że mój kontakt z dzieckiem sporo się ograniczy. Po prostu przeraża mnie wizja tego, jak mój syn zamieszka osobno i przy każdej sytuacji, kiedy będzie potrzebował rady/pomocy, będzie odczuwał brak ojca. Kolejnym powodem istnienia w tym związku jest stabilizacja. Oby dwoje mamy pracę, dziecko szkołę i swoich przyjaciół, jak również mamy swoje mieszkanie. Niestety rozstanie spowoduję wywrócenie życia do góry nogami, każdemu z nas osobna i nie wiem jakby się to skończyło.
Próbowaliśmy też terapii małżeńskiej. Terapeutka po kilku sesjach poprosiła o indywidualną sesję ze mną, żeby dowiedzieć się gdzie leży problem. Niestety stwierdziła, że z mojej strony nie ma na czym odbudować związku. Sam z resztą przez ostatnie dwa lata, każdej nocy analizowałem swoje życie, decyzję, każdy szczegół naszego postępowania, słowa , reakcji i bycia. Doszedłem do wniosku że nasz związek nie posiada fundamentu, jedności, zrozumienia i zgodności. Zrozumiałem to po dość długim czasie, niestety na żonę spadło to nagle, nie miałem pojęcia że kiedykolwiek tak skrzywdzę inną osobę.

Rada dla Ciebie Aniu. Wrzaskiem, szantażem i błaganiem nic nie zdziałasz, wiem bo to przechodziłem i uwierz mi że obojętność z jego strony wciąż będzie trwała. Kiedy będziesz miała chwilę spokoju, usiądź i zastanów się głęboko, dlaczego kiedyś byliście szczęśliwi, co się stało że Twój mąż stał się obojętny, porozmawiaj z nim na spokojnie, niech się otworzy i wyjaśni dlaczego tak jest. Skorzystajcie z terapii, to wam pomoże znaleźć przyczynę problemu a potem pracować nad nim. Jeżeli są podstawy ku temu aby odbudować wasz związek, to jest szansa że terapia wam w tym pomoże, przede wszystkim pomoże zrozumieć.
Tak wiem, łatwo się mówi/piszę zrób tak czy inaczej, sam ciężko mam to wszystko ogarnąć, wiem że nie powinienem tego ciągnąć, bo nie ma sensu tworzyć sztucznego związku i udawać że jest wszystko w porządku. Wiem jedno na pewno, jeżeli nic nie zrobisz ze swoim życiem, będziesz tego żałować, a jeszcze bardziej będziesz żałować, jak okażę się że trwanie w tym odbiję się w przyszłości na Twoich dzieciach. Zmarnujesz życie swoje i dzieci, a przecież nie o to chyba Ci chodzi, wciąż jesteś młoda więc na nic nie jest za późno.(dotyczy również mnie)

Życzę powodzenia, siły i wytrwałości, staraj podejmować się te właściwe decyzję i pomyśl też czasami o sobie. Ktoś już tutaj wspomniał i sam nie raz słyszałem, dzieci nie muszą rozumieć, one czują kiedy jest miłość w domu a kiedy jej nie ma. Trwanie w związku to z Twojej strony poświęcenie, ale na ich nie korzyść, wiem bo robię to samo.

Trzymaj się i głowa do góry.
Pozdrawiam wszystkich.