dla samotnych

wolnomyśliciel · Gość

Trzeba by się odnieść i to już ostatnia pora do żywotów świętych. Czegóż tam nie ma ale nader wysoką pozycję zejmują ich zbrodnie, intrygi i oszustwa. Historycy mogliby w końcu zrobić coś pożytecznego, zamiast zmyslać różne bajki na zamówienie polityków. Byłby to na pewno bestseller, książka pod tytułem "Zbrodnie świętych".

Polikarp · Gość

Nawet w najśmielszych spekulacjach kościół nie może domniemywać, że zna całą prawdę, która w jego rozumieniu przynależy tylko bogu. Prawdy częściowe, a nawet prawda faktów (którą zresztą kościół ignoruje) nie upoważniają do stwierdzeń, że znana jest prawda ostateczna, czyli pełna, czyli znajomość wszystkiego o wszystkim. Po co, zatem szermować tym słowem na każdym kroku. Przypomina to komunistyczny belkot "prawdziwków". Budzi wzgardę do nadentej, megalomańskiej postawy kościoła. Bóg, który jest o wiele mądrzejszy, ze wzgardą odnióslby się do takich pełnych bufonady stwierdzeń.

bogumił · Gość

Podobają mi się te 2 przykazania: bądź mądry i dobry. Tylko, że większość ludzi nie zastanawia się nad tym co znaczy być mądrym i co to w ogóle jest mądrość. Większość uważa cwaniactwo życiowe za mądrość albo wiedzę za mądrość, inteligencję za mądrość. A to są oczywiste błędy. Cwaniactwo to z reguły nadużycie, wiedza czesto wyklucza mądrość, inteligencja to zdolności kombinatorskie i skojarzeniowe itd. Prawie nikt nie zastanawia się jakie cechy niesie ze sobą mądrość, bo to nie tylko dystans i tolerancja w dużym lecz nie w nieograniczonym zakresie lecz jeszcze coś...

wolnomyśliciel · Gość

Wracając do odczuwania przez młodego człowieka posłannictwa życiowego, byłoby niezmiernie ciekawym jak ono u tych ludzi się przejawia. Skąd u niego takie przekonanie? Czy nie jest to namowa rodziny? Czy nie jest to konsekwencja rozczarowania lub porażki życiowej? Czy może sposób na prowadzenie sobie z jakimś kompleksem. Czy może wybór łatwej (co nie musi być prawdą) drogi życiowej? Tyle, że potem to rzekome posłannictwo okazuje druzgocącą pomyłką, odczuwaną boleśnie przez praktykujących wiernych.

Polikarp · Gość

Są różne scenariusze wyboru jakiej drugi życiowej. Oto dwa z nich znane mi znich:

1.Dwóch kolegów umawia się, ze pójdą do seminarium i potem za pieniądze wiernych będą podróżować po świecie, hulać i bawić najczęściej w świeckim przebraniu. Co udaje się wdrożyć w życie.
2.Słabe wyniki w nauce, brak zrozumienia wśród rówieśników, nieudane kontakty z dziewczynami. Ryzykowna decyzja wyboru zawodu księdza jako dramatyczna próba dowartościowania.

Te sytuacje łatwo wykryć podczas egzaminów ( a raczej rozmów) wstępnych. Ale przyjmują wszystich, jak leci. Gdzie tu jakieś powolanie?

bogumił · Gość

Jeśli nie wiązać Boga z sumieniem, to w końcu z czym? Może z tajemnicą, czyli naszą niewiedzą. Ale wówczas słabnie kontekst etyczny. A to przecież jest główną boską rolą. Ktoś powie niewiedza albo wiedza niepełna dotyczy także moralności. Problem staje się ważny, nie tylko dlatego, że wiele osób ( w tym w pełni dojrzałych) nie odróżnia dobra od zła, ale również dlatego, że jeszcze nie potrafimy zmierzyć skali dobra i zła. Upora się z tym dopiero sztuczna inteligencja. Jest to boska podpowiedź wykorzystania naszego rozumu (daru bożego).

wolnomyśliciel · Gość

Czy ma sens wiązanie nauki z bogiem? Bo jest ona. wytworem funkcjonowania rozumu, daru bożego. Gdy takiego "doczepiania" boga do wszystkiego nauka (a w tym etyka) i tak będzie się rozwijała. Etyka świecka zdecydowanie wyprzedza sakralną. Bez wplątywania w sprawy moralne boga odróżniamy dobro od zła. Jak pokazuje życie bóg często tę kwestię utrudnia i sprowadza wielu na manowce.

Polikarp · Gość

To nie bóg chciał inkwizycji, to nie bóg wymyślił krucjaty dziecięce, to nie bóg każe się modlić, kiedy można ratować resztki tlącego się życia. To wszystko dewiacje moralne kościoła. Ośmieszanie i ubliżanie bogu. Kościół nie ma prawa wypowiadać się imieniu boga. Nie ma prawa pośredniczyć między nami, a bogiem. Po prostu jest na to za głupi i niemoralny.

bogumił · Gość

Kto ma organizować celebrowanie wiary, państwo, wybrańcy, społecznicy? Może to winny być spotkania i rozmowy o tym czego Bóg oczekuje od nas? Jak również czego my od niego?

Polikarp · Gość

Otóż to, kościół to nie tylko budynek, to nie tylko duchowni, to przedewszyskim wierni. Winna to być zatem struktura demokratyczna i trzeba zacząć o tym mówić.

bogumił · Gość

Jestem za rozmowami o Bogu ale nie za powszechnymi wyborami proboszczy, biskupów.

Polikarp · Gość

Takie rozwiązanie czyli wybory proboszczów, biskupów byloby wskazane jako początek demokratyzacji w kościele. Nie gwarantuje wiele (podobnie jak w polityce, bo mamy znikomy wpływ na szaleństwa polityków) ale można by trochę prześwietlić tych gagatków. Ciekawe byłyby debaty wyborcze. Finansować to jednak winni wierni, a nie ateiści.

Wysoki

Całkiem ciekawa koncepcja jakby organizowali wybory biskupów.

wolnomyśliciel · Gość

Musieliby też zrezygnować ze slangu kościelnego naszpikowanego niepoważalnymi dogmatami.
Republikańskie ugrupowania tym samym, również uległyby dalszej demokratyzacji.

Polikarp · Gość

Jakiś organ kontrolować by mógł rozdział spraw kościelnych i państwowych. Czy byłby to organ tylko kościelny, czy mieszany?