dla samotnych

stary głupiec · Gość

Przypuszczam, że chodzi tu o wiarę w sens tego co się robi. Szczęście trzeba wykreować i wierzyć, że to nas uszczęśliwi, przynajmniej w niewielkim stopniu.

Gość

Szczęście bierze się z tego, co człowiek ma w duszy. A nie z tego, co musi zdobyć albo zrobić. Dopełnienie żadnych warunków nie da szczęścia. Jeżeli wyznaczasz sobie cel, który jest warunkiem twojego szczęścia, to nigdy nie będziesz w stanie się nim ucieszyć i nigdy nie poczujesz się w pełni szczęśliwy.

stary głupiec · Gość

Spytajmy zatem szcześliwych, co jest powodem ich szczęścia. Usłyszymy konkretną odpowiedź, a nie teoretyczne wywody o stanie duszy. Wiem to też z autopsji. Kto nie zaznał szczęścia uważa je za nieosiągalne, ale to nie tak. Szczęście wykuwa się samemu i często jest to działanie skuteczne.

Gość

To pytamy Ciebie, co jest lub było powodem twojego szczęścia?

Gość

Pytanie zbiorowe chociaż od jednej osoby, aby dodać sobie kurażu. Odpowiedź też zbiorowa, zatem może to być: szczęście poznania wspaniałej dziewczyny, szczęście ze zdanej matury i otwartej drogi w przyszłość, szczęście znalezienia fajnej pracy, szczęście rozwiązawiązania problemu, szczęście z napisania pięknego wiersza lub książki, szczęście znalezienia zrozumienia i szacunku, szczęście urodzenia zdrowego dziecka, szczęście wygrania zawodów sportowych.
A teraz nie udawaj, że nie kojarzysz.

Gość

i po co ten sarkazm?Doskonałe rozumiem czym może być szczęście.

stary głupiec · Gość

To nie tyle sarkazm, ile przytyk dla udawania nierozumienia. Przecież to można było samemu sobie dopowiedzieć, bez zmuszania do wykładania "kawy na ławę".

stary głupiec · Gość

Szczęście jednak nie trwa wiecznie. Co lepsze, więcej szczęścia na krótko czy mniej na długo?

gość · Gość

Amor fati

stary głupiec · Gość

Jeśli szczęście komuś obojętne, niech zda się na los. Prawdopodobnie nigdy go nie zazna.

gość · Gość

A jeśli kocham swój los ? Czy to znaczy, że nie jestem szczęśliwa?

stary głupiec · Gość

Może twój los jest pasmem sukcesów i powodzeń. A może nigdy nie doznałaś(łeś) szczęścia, a może ci wszystko już zoobojętniało.

gość · Gość

...,.a może żyjemy w świecie pozorów.....wydaje nam się się, że jesteśmy kimś, że to co robimy ma jakieś znaczenie, a to w rzeczywistości to tylko iluzja.

Gość

Nie doszedłem jeszcze do tego poziomu afirmacji, póki co stąpam mocno po ziemi. Jednakowoż, świat pozorów, w którym żyjemy, to nie iluzja, to twarda i okrutna rzeczywistość. Tryumf gwiazdorstwa, płycizny i beztalencia.

gość · Gość

Stąpając twardo po ziemi można chodzić z głową w chmurach.
Rzeczywistość hmm...czy na pewno jest czymś co nam się wydaje?